|
bv |
|
Negen van de 10
vragen op de diverse internetforums gaan altijd over verzekeringen, belastingen,
pensioenen en hoe alles goed te “regelen” en dan denk ik vaak “ja maar jongens,
daar gáát het helemaal niet om”. Of een emigratie slaagt hangt van zoveel dingen
af, natuurlijk ook van al die praktische zaken, maar je moet je eerder al die
andere – meer filosofische - dingen afvragen: waarom wil ik überhaupt weg,
waarom naar Spanje (en niet naar een ander land), wat verwacht ik van mijn
nieuwe leven daar, wil ik naar de (internationale) kust of echt in het Spaanse
binnenland, zullen de Spanjaarden míj wel accepteren, dat “mañana”-gevoel is
leuk in de vakantie maar kan ik daar ook tegen als ik daar woon en werk, zal ik
mijn familie en vrienden niet tezeer missen?
Ik heb toen voor hun onze ervaringen alsvolgt samengevat:
8 januari 2004
“Wij zijn drie jaar geleden naar Spanje verhuisd omdat we graag in Spanje wilden wonen, niet omdat we per se weg wilden uit Nederland. Zoals je in ons eerste verhaal kunt lezen, waren wij tijdens onze laatste jaren in Nederland al een beetje verspaansd, voelden ons niet meer zo thuis in de Nederlandse samenleving, en we hebben toen de stap gewaagd. Wel met de nuchtere gedachte in het achterhoofd dat het ook tegen zou kunnen vallen, dat het zou kunnen mislukken, om wat voor reden dan ook. Maar dan kun je altijd terug, en zonder dat dat een schande hoeft te zijn, dan heb je het tenminste geprobeerd!
En nu, drie jaar verder? Wij hebben nog geen seconde spijt gehad van onze beslissing, nog geen seconde heimwee naar NL gehad. We wonen in een dorp met zo’n 5.000 inwoners (in augustus zijn het er ± 8.000) met voornamelijk Spanjaarden; er wonen nog 3 Italianen (getrouwd met Cazalleros), 2 Australiërs, een Zwitsers gezin, een paar Engelsen en een Engels gezin dat er al meer dan 20 jaar woont. De mensen hier zijn allerhartelijkst, open, wilden graag weten waarom per se Cazalla en voelden zich vaak zeer vereerd als je uitlegde dat je de kwaliteit van leven hier hebt verkozen boven de welvaart van NL. Onze kinderen (6 en 4) gaan hier naar school, met veel plezier, hebben hier vriendjes en vriendinnetjes, zijn totaal ingeburgerd. De school is echt goed. Onze oudste is behoorlijk intelligent en heeft nu de eerste klas overgeslagen, dat werd van de school uit heel goed begeleid, daar zijn we heel gelukkig mee. De voorzieningen zijn voor zo’n dorp ook heel goed: een crèche (met niet elke maand andere leidsters), twee lagere scholen (een katholieke en een openbare), een midddelbare school (met bachillerato), een medisch centrum dat 24 uur open is (compleet met een kinderarts en een vrouwenarts), twee tandartsen. Wij zijn – denk ik – ook goed geaccepteerd en geïntegreerd. Zo goed zelfs dat we nu ook de andere kant leren kennen.
Want er is wel degelijk een andere kant! De mensen zijn allerhartelijkst, open en gastvrij, maar ze leven en denken erg in “familieverband” en dus hoor je er zelden bij. Ze noemen iedereen “amigo”, maar vriendschap wordt hier anders gedefinieerd dan in Nederland. Voor ons gevoel hebben we wel vrienden maar heel weinig “èchte vrienden” hier, met wie je over alles kunt praten. Andalusiërs kunnen ontzettend goed en ontzettend veel praten, maar het is ons opgevallen dat ze zeer zeer zelden over hun privé-leven en persoonlijke gevoelens praten. Pas nu, na 3 jaar, is er een enkeling die wel met ons over dit soort zaken praat. Blijkbaar hebben we toch wat vertrouwen gewonnen, maar het duurt dus even.
Ondanks dat Spanje een Europees land is, zien we wel degelijk behoorlijke mentaliteitsverschillen met Noord-Europa, waardoor je vaak sneller en beter contact hebt met andere buitenlanders omdat je meer op dezelfde golflengte zit. Sommige dingen snap je als Hollander niet, zul je ook nooit echt begrijpen waarschijnlijk. De gelatenheid bijvoorbeeld. Vroeger heb ik me wel afgevraagd waar die “mañana”-houding vandaan kwam. Het is geen luiheid, want men werkt hard hier. Nu houd ik het op “gelatenheid”. Wij Hollanders denken dat het leven maakbaar is, zo leven en handelen wij ook. Als er iets is wat je niet zint, dan dóe je er wat aan. De mensen hier niet (of minder in ieder geval). Ze accepteren zaken en situaties zoals ze zijn. En ze zeggen niet voor niets zo vaak “si Dios quiere” (als God het wil)! Af en toe wordt je boos over dit soort dingen, denk je “ik begrijp niet dat ze zus of zo....”, maar je zult er aan moeten wennen.
Sinds de laatste gemeenteraadsverkiezingen (mei 2003) is ons duidelijk geworden hoezeer dit dorp verdeeld is en hoe diep de corruptie geworteld is in deze samenleving. Nu is er een PA-bestuur (Partido Andalucista), maar tot mei vorig jaar had Cazalla twintig jaar lang een PSOE-bestuur (socialistisch, nou ja, in naam dan) met een meneer ARB als burgemeester. Velen beweren dat het een grote boef is, maar toch bleven ze op hem stemmen. Je begrijpt het niet! Waar zou het toch aan liggen? Angst (voor je baantje of dat je bepaalde vergunningen niet krijgt)? Onwetendheid (oude mensen dachten dat als ze niet op de PSOE stemden ze hun pensioen zouden verliezen)? Relaties (die ex-burgemeester is een broer van de vroegere president van de Junta en de familie en vrienden zitten overal in)? De ex-burgemeester is nu voorzitter van de ADR (Asociación de Desarollo Rural), een vereniging die de Europese subsidiepot beheert voor de Sierra Norte. Niet bepaald de minst invloedrijke positie. Maar goed, hoe dit allemaal zit, daar komen we nu een beetje achter, onder andere omdat mensen met ons praten, ons vertrouwen. Want onder elkaar vertrouwen ze elkaar voor geen meter! Wat me ook tegenvalt is dat er hier (en dan heb ik het over Cazalla, want hoe het elders is weet ik niet) weinig solidariteit en weinig tot geen samenwerking is. Daarmee zouden ze elkaar enorm vooruit kunnen helpen, maar òf ze zien het niet, òf het heeft te maken met wat ik hierboven beschreef. En ik mis dat initiatief, een beetje pit. Bijvoorbeeld klaagt men hier over het feit dat er zo weinig te doen is. Maar als iemand iets organiseert, dan komt er niemand opdagen. Zo geef ik ook sevillanaslessen aan de dorpelingen (ik bleek de enige te zijn die dat kon), maar ik heb maar twee leerlingen, terwijl iedereen zegt dat’ie wil leren dansen.
Maar terug naar Nederland? Nee, want ondanks alles hebben we het enorm naar ons zin. We genieten van de manier van leven (vooral van het feit dat men veel op straat is, niet dat binnen zitten, grrrr), we genieten van de vrije natuur, frisse lucht, van het weer, van het feit dat onze kinderen het hier enorm naar hun zin hebben, dat ze hier kind kunnen zijn, veilig en veel buiten spelen. Waarschijnlijk zijn we al dermate verspaanst, gemakkelijker geworden, dat we niet eens meer terug zouden kúnnen. Afijn, we zien wel wat de toekomst brengt, ook daar maken we ons al niet meer zo druk over..............”
>> Terug |